Μόνο για απόψε,

Απόψε θα σε περιμένω όπως παλιά,με ένα μπουκάλι κρασί  Chateau Lafite του 1787.


Προσπάθησε να έρθεις.


Προσπάθησε να έρθεις.

εξάρτηση

Τώρα μʼ αυτό που μʼ άφησε μένω τʼ ομοίωμά του,
(αφήνει κάποτε ίχνη του σε κάποιο πέρασμά του)
κιʼ εμπρός σʼ αυτό το ομοίωμα - ω πλάνη αυτού του κόσμου!
Μαδώ πικρά κι αχρείαστα τα ρόδα του αίματος μου.

στοίχοι: Μαρία Πολυδούρη

delear

                                                      
                                                    Με  α-δάμαστο  Πάθος και  Πόθο 
                                                            η γυναίκα  μέσα μου


Α.                     
                   

Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις. 
Πονάει εδώ.

Κι εδώ. 
Κι εκεί. 
Μη! 


Κι εδώ.

Κι εκεί. 


στοίχοι: Κατερίνα  Γώγου 
foto : Leonid Grossman  

πράξη τοῦ ἔρωτα

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ, 
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, 
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

στίχοι: Γιάννης  Ρίτσος 

η εξαθλίωσις

                             

 Έλα,
και τα τσιγάρα ένα ένα τέλειωσαν,
κι η ώρα πέρασε πολύ μαζί με τη βροχή.
Του κόσμου τούτου η ερημιά,
που εσένα δε σ’ αγγίζει,
έρχεται

στίχοι:  Γιώργου Ιωάννου

φώτο: Pavel Titovich

επανάστασις (?)

         στίχοι: Xρηστος Δαγλαρης

Τάχα ποιος άνεμος θα μας σαρώσει; Είναι ένας θάνατος σ' αυτά τα μέρη κι εσύ βουβά υποκλίνεσαι. Αλλάζεις θέσεις και ιδέες κι όμως βουβά υποκλίνεσαι. Στο τέλος, οι ίδιοι οι υπολογισμοί σου σε σκοτώνoυν.

ἀπόλαυσις

"Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά"

Στίχοι: K.Π Καβάφης

Photo: Mihaly von Zichy

Αλμυρα

                                                        " Με τα χέρια με τα χείλη

                                                         με τη θάλασσα

                                                         λύθηκαν τα κορμιά στο πάθος

                                                         ενώθηκαν οι στάλες του ιδρώτα μας

                                                         εύφλεκτη ύλη λιώνει τ' άσπρα μας πλακάκια."

foto by Godness Athena

στίχοι Βοριας Θοθωρης