26.2.12

εξάρτηση


Τώρα μʼ αυτό που μʼ άφησε μένω τʼ ομοίωμά του,
(αφήνει κάποτε ίχνη του σε κάποιο πέρασμά του)
κιʼ εμπρός σʼ αυτό το ομοίωμα - ω πλάνη αυτού του κόσμου!
Μαδώ πικρά κι αχρείαστα τα ρόδα του αίματος μου.


στοίχοι: Μαρία Πολυδούρη

3 σχόλια:

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλή μου...ε,μα τί ωραίο!απίστευτα ερωτικό,αν και πολύυ πικραμένο...ε,η Μ.Πολυδούρη μια σπουδαία ποιήτρια...από τα πιο ωραία της το 'μόνο γιατί μ'αγάπησες',και ένα από τα πολύ αγαπημένα μου...κι αυτό όμως που έχεις εδώ,πολύ ωραίο μπράβο....υ.σ-είμαι η Αθανασία από Miss sunshine...χαιρετώ...πολύ ωραίο το μπλόγκ σου καλώς σε βρήκα...

elix_geo είπε...

Μην ξοδεύεσαι πια να μεταφέρεις άλλων στίχους, όσο κι αν φαίνεται ελαφρύ φορτίο...

είναι τόσο βαρύ που κρατάει τους δικούς σου στίχους σαν έρμα στον πυθμένα...

Τη μέρα που θα γράψεις τους δικούς σου στίχους...

οι άλλοι θα σου φαίνονται ωραίοι, μα θα μπορείς να τους πολεμήσεις, δε θα υποκύπτεις.

Οι στίχοι πολεμιούνται με στίχους.

Σοφία είπε...

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια στην Πολυδούρη, αλλά το συγκεκριμένο μου αρέσει. Πίκρα και παλμός. Απίστευτο το πόσα μπορείς να πεις με δυο στοιχάκια.